Ik moet boodschappen halen. Ik moet nog even naar mijn moeder. Ik moet werken vandaag. Ik moet nog even een blog schrijven. Ik moet! Onbewust sprak ik het woord “moeten” uit, terwijl het regelmatig voorbij komt in mijn blogs. Vooral niet “moeten”

Als een vis in zijn kom was ik rondjes aan het zwemmen en niet in de gaten had dat hetzelfde rondje weer voorbij kwam. Tot die spiegel, en de lading van het woord ineens voelbaar werd, en dezelfde lading van mijn schouders afviel bij het bewust worden.

En nu?! Nu zwem ik als een vis in het open water die de vrijheid heeft gevonden. Zwemmen maar, en is het voortaan: Ik zal boodschappen halen. Ik ga naar mijn moeder. Ik mag werken vandaag. Ik kan nog even een blog schrijven. Welke vis ben jij? Die in de kom zwemt of heb jij alle vrijheid gevonden in het open water.