Ja, daar ben ik het met eens. Laten we dat nu eens gaan doen! Ik ben grootgebracht in een alcoholisch gezin en rationeel kan ik heel mijn opvoeding goedpraten en al mijn gevoelens wegdrukken. Ach ja, mijn ouders hadden ook hun rugzak. Hun opvoeding en alles wat ze mee hebben gekregen heeft hen gevormd. En ze konden niet anders, wisten niet anders! Mijn moeder was angstig en ja, die angst vanuit haar jeugd heeft ze meegenomen. En mijn vader, ook zijn jeugd was niet gemakkelijk met een vader die altijd ziek was. 

Of, je bent in gesprek met een ander en hoort hoe zijn of haar leven eruit ziet. En ook jij zit in een niet fijn proces. Je hoort het verhaal aan, en wat is je eerste gedachte? Jee, dan heb ik niets te klagen, ik moet er maar mee stoppen, want die ander heeft het veel zwaarder dan ik. Ja, als we nu alles eens goedpraten en jouw verhaal met een ander gaat  vergelijken.

Ik hoor het regelmatig in mijn praktijk en draai het meteen om. Een onbewuste gedachte die je daarmee creëert, is dat jouw gevoelens er niet toe doen en er niet mogen zijn, jezelf kleiner maakt, jezelf onderuit schopt. Ja, laten we dat nu eens doen, dan krop je heerlijk je gevoelens van verdriet en boosheid op.

Visualiseer het eens hoe jij er van binnen uitziet met al jouw opgekropte gevoelens die je nooit uitspreekt. Visualeer eens hoe die gevoelens eruit zien van boosheid en verdriet, zet die nu eens bij elkaar. Zou er een vat binnen in je zitten die kan exploderen, of zijn juist alle gevoelens veel minder aanwezig?

En ja, ook ik heb het jaren zo verteld en daarmee mijn eigen gevoelens niet serieus genomen. Ach, het was zoals het was. Nog steeds kan ik begrip opbrengen voor mijn ouders, en waar zij vandaan komen. Maar hé, ook ik ben maar een mens van vlees en bloed en mag ik huilen en boos zijn in plaats van het op te kroppen! En ik neem aan, dat jij net als ik toch ook lacht als je vrolijk bent en deze gevoelens wél toelaat en dít heel normaal vindt.