Niet alleen tijdens de gesprekken die ik voer tijdens een coachsessie, ook in het dagelijks leven hoor ik het om mij heen. Ik sta mezelf niet toe om te huilen. Ik sta mezelf niet toe om boos te zijn.

Wat doet het met je als dit leest. Herkenning, of wat erg dat je het niet toelaat en wat kan een reden zijn? Je opvoeding kan een oorzaak zijn en herken je misschien deze woorden. 

‘Niet huilen. Dat is nergens voor nodig, gewoon doorgaan. Droog je tranen en ga maar spelen.’ Jij draait je om, veegt je tranen weg, gaat verder met spelen met een brok in je keel en slikt deze weg.

Een andere oorzaak. Dat je als kind wegkruipt. Je aanpast aan de thuissituatie zoals ik als kind heb gedaan omdat mijn vader alcoholist was. En letterlijk en figuurlijk op mijn tenen heb gelopen.

Het kan een zodanige invloed op je hebben dat je het meeneemt naar het volwassen zijn. Ik zie het voor me als een dikke bal. Het zijn alle emoties die er niet mochten, en mogen zijn en daarin worden verzameld. Die bal zit in jou en groeit en groeit en zelfs lichamelijke klachten kan veroorzaken.

Het kan zelfs nog verder gaan. Opvallend is dat de andere emoties minder intens gevoeld worden, als niet echt gaan voelen zoals bijvoorbeeld lachen. Het lachen vergaat je letterlijk en figuurlijk.

Het is spannend om die onderdrukte emoties toe te laten, eigenlijk geen idee hebt hoe je ze moet uiten. Ook dit kan stapje voor stapje…een kussen is heel gewillig om tegen te praten, tegen te schreeuwen, zelfs op te slaan als er een beetje woede uitkomt. 

Bewust schrijf ik een `beetje’, omdat er een behoorlijke muur om die bal zit en niet ineens kan worden afgebroken. Voel je verdriet of een boosheid opkomen, kijk ze aan en zeg dat ze welkom zijn. Ik wil je twee affirmaties meegeven om deze elke een paar keer per te herhalen. Ik geef mezelf toestemming om boos te zijn. Ik geef mezelf toestemming om mijn verdriet toe te laten. Het toelaten is ook lief zijn voor jezelf.