Vorige week heb ik twee van mijn vrije dagen gewerkt. Men zat deze dagen helemaal vast en kreeg ik afgelopen weekeinde vrij omdat ik anders te veel dagen achter elkaar zou werken. Een cadeautje. Zaterdagochtend bij binnenkomst, voor ons dagelijkse bakje, zag ik het al aan mijn moeder haar gezicht. Een hele slechte dag, geen lach, maar een boze uitdrukking en uitte dit ook in haar woorden.

‘Ik heb een slechte dag en voel me niks niet fijn.’ ‘Zullen we even een eindje toeren, mam?’ ‘Nee, eerst een bakje en dan wil ik wel toeren`, was haar antwoord. Ze zette de bakjes thee op tafel, ging zitten en daar komen ze, de woorden die de laatste tijd steeds naar voren komen. ‘Wanneer kan ik weer zelf mijn medicatie innemen? Waarom komen die lui elke ochtend? Ik had het altijd op mijn nachtkastje liggen en elke ochtend nam ik die in. Maar nu!  Nu moet ik wachten op hen.’ 

Door de Alzheimer is mijn moeder het kwijt dat ze een aantal keren een dubbele dosis heeft ingenomen met de nodige gevolgen. Zoals elke dag, leg ik ook nu kalm uit wat de reden is. Ze luistert en weet zich er niets meer van te herinneren, maar legt zich er ook deze keer bij neer, wetende dat morgen dezelfde woorden weer worden herhaald. Na ons bakje gaan we toeren en verandert haar `slechte` dag gezicht in een lachend gezicht, geniet ze van de natuur en vertelt honderduit in wat ze ziet.

Zo`n klein gebaar kan een wereld van verschil maken. Zo`n klein gebaar, als je het gevoel hebt dat de wereld om je heen de dienst uitmaakt en jij de grip op de wereld verliest. Zo`n klein gebaar en mijn weekeinde was super.