Het is druk met piepers. Ik loop van het éne appartement naar het andere. Voelsprieten aan én gaan én adhock reageren. Gelukkig ben ik goed in multitasking dat in de zorg verrekte handig is als je deze kwaliteit bezit. Wederom bij een bewoner aangekomen, roep ik met een big smile. `Hier ben ik weer. Je ziet wel, ik ben zo snel als de wind.` De bewoner kijkt me aan en zegt. `Ja, maar als het nu windstil is, wat dan?`

Even ben ik met stomheid geslagen, en dat gebeurt niet snel, en vraag me af waar hij het opeens vandaan haalt.  Een paar tellen later komt mijn reactie. `Jeetje, dat is een goeie.` Want inderdaad, als het windstil is, dan is er geen vooruitgang! 

Tenminste, het líjkt alsof er geen vooruitgang is, maar die is er wel degelijk. In die stilte kom je tot rust en neem je een bakje thee of koffie om bij te tanken. Maar juist in die stilte gebeurt er van alles, is het een prachtige tijd om te ontvangen.

Ik betrap mezelf erop dat die stilte een groot onderdeel van mijn leven is geworden en geniet van de stilte en dat ik tot rust kom, en op deze manier de gelegenheid creëer dat alles wat er nodig is op dat moment binnen kan komen. Die stilte, die is sneller dan de wind.