Jongens, ik kan niet anders zeggen, maar wat een prachtig weer toch de laatste dagen! Vandaag de eerste dag dat het wat minder mooi wordt. Het zijn cadeautjes zulke dagen en zie je ook vele mensen buiten. Ze beleven plezier aan hun wandeling, ze lachen, genieten en maken een praatje met elkaar.

Cadeautjes, ja, vele cadeautjes zijn het die niets kosten en het vooral in deze tijd zo belangrijk is om dit te mogen herontdekken dat de natuur ons veel geeft. Natuurlijk ben ook ík weer bij zee geweest, en ook heerlijk door het park gewandeld. Voordat ik in het park ben, moet ik eerst een paar straten door lopen. Mijn blik is naar voren gericht en zie een vrouw voor een tuin staat. Bij het dichterbij komen, staat een andere vrouw in haar tuin druk te gebaren met haar handen. De andere vrouw knikt af en toe en bij het dichterbij komen, kan ik een aantal zinnen opvangen.

`Ja, het ziet er niet uit, hè, die tuin van hiernaast. Ik begrijp er niets van dat je al dat onkruid maar zijn gang laat gaan en niet eens het gras maait. Kijk eens hoe hoog het staat.`

De reactie van de andere vrouw kon ik niet meer verstaan. Maar ik moest denken aan die andere tuin. Wat is de reden dat er iets gezegd moet worden over die tuin? Of hij nu veel groener is dan de jouwe of juist veel minder groen. Wat maakt het uit!

Het gaat er toch om dat jouw tuin groeit en erbij staat hoe jij dit wilt. En dat jíj, jouw tuin verzorgt op jouw manier? We voeden onszelf, op verschillende manieren, en heeft ook een ieder zijn eigen manier. En ja, wie weet, ziet die mooie tuin er van binnen heel anders uit, is het een buitenkant en is de tuin die er niet uit ziet, juist prachtig van binnen.