Paniek!

Paniek!

Als ik spreek over mensen met een beperking, waar denk jij dan aan? Komt dan ook meteen bij je binnen dat ook zij behoefte hebben aan intimiteit, seks? Nee? Dat begrijp ik volkomen. Toen ik in 2001 in de zorg kwam te werken, was het nou ook niet meteen mijn eerste gedachte.

Sterker nog, na een paar weken werd ik geconfronteerd met seksueel grensoverschrijdend gedrag tussen bewoners. Mijn ogen rolden van verbazing uit mijn koppie. Hebben zij behoefte aan seks? Bijzonder was dat ook niemand mij dit had verteld bij binnenkomst. Op dat moment had ik geen idee hoe er mee om te gaan en handelde, zoals ik dacht, dat het goed zou zijn. Dit was niet de bedoeling en zou het verder worden opgepikt.

Er verscheen een uitnodiging in mijn mailbox van het locatiehoofd voor een gesprek. Daar gaat mijn baan! Met knikkende knieën liep ik het kantoor binnen, nam plaats op de stoel en was voorbereid op het slechte nieuws. Ik had alles verwacht, behalve deze reactie. 'Hoe gaat het met je Alie, dit was een pittige en beslist geen leuke ervaring waar je mee bent geconfronteerd.' Mijn angst verdween als sneeuw voor de zon en was het een heel fijn gesprek. Ik werd gehoord en gezien en kon mijn verhaal delen. Steun en begrijp is in zo`n situatie is fijn.

Drie jaar later als aandacht functionaris seksualiteit begreep ik waarom deze ervaring mij moest overkomen. Het bleef niet bij het begeleiden van de bewoners. Ik ging het gesprek aan met nieuwe collega`s en stagiaires en vertelde welke rol seksualiteit binnen de woonvorm speelde.

Had dit voordelen, ja zeker. Was dit nodig, ja zeker. Er was een openheid gecreëerd en wisten ook mijn collega`s de weg naar mij te vinden met hun vragen. Er was geen taboe meer, seksualiteit had zijn plek gekregen.

Misschien herken je mijn verhaal en heb jij te maken met het taboe op je werk en wil jij het graag doorbreken, maar je weet niet hoo? Zoek maar verder op mijn website waar je meer info vindt en wat ik voor jou kan betekenen.
 

<< Vorige pagina