Ik vind deze foto zo mooi, het straalt iets sprookjesachtigs uit. Over sprookjes gesproken, geloof jij daarin? Mijn kleindochter is bij me aan het spelen en zij stapt in elk sprookje dat ze maar wil. Het ene moment is ze dierenarts, pakt ze de zieke knuffelhond, doet een verband om zijn hoofd en maakt hem beter. Ze legt de hond op mijn schoot en moet ik hem aaien en tegen de hond praten. `Och, lieve hond, wat fijn dat de dierenarts je beter heeft gemaakt.` Ik ben blijkbaar goed als baasje, want mijn kleindochter kijkt me tevreden aan.
Het andere moment is ze moeder en zorgt ze goed voor de pop die veranderd is in een huilende baby. Ze geeft sussend en liefdevol de fles. Knijpt ze haar neus dicht bij het verschonen. `Ieuww, vies, oma.` Daarna wordt de baby onder een deken gelegd, op de loungebank die veranderd is in een ledikantje, en hoor ik haar zeggen. `Lekker slapen.` Een dikke kus op de wang volgt.
`Oma, doe je hand eens in deze clown.` Ik prop mijn hand in de kleine opening en opeens beweegt en praat de clown spontaan tegen mijn kleindochter. Ik besta niet, alle aandacht gaat naar de clown, trekt ze haar schouders omhoog en schatert het uit wanneer de clown in haar nek kriebelt. Haar ogen glunderen om de gekke grapjes die de clown uithaalt.
En wat te denken van alles wat ze in de tuin ziet? Ze heeft hele gesprekken met de kabouter. Kijkt ze even serieus wanneer de kabouter terug praat en aan haar lachende houding te zien, is het een vrolijk antwoord. Alles verandert in wie en wat zij maar wil, je begrijpt dat ik als oma ook verschillende rollen krijg toebedeeld.
Ik moet elke keer lachen om haar bijzondere sprookjes en wie zij op dat moment is, wil zijn. En heeft ze voor de volle honderd procent vertrouwen en geloof in zichzelf en wie ze is. Ik bespeur geen enkele belemmerende beperking in wie ze wil zijn. Wat een mooie wereld!
En ja, ik geloof in sprookjes. Ik heb gezien en ervaren dat ik kan zijn wie ik wil zijn. Gelukkig, verdrietig, serieus. Meteen komt deze zin naar boven, ik ben de ouder van mijn gedachten. Deze zin stond in het boek van Neal Donald Walsh met de titel `Een ongewoon gesprek met God.` Mijn gedachten, die krachtig en sterk zijn en alles aan kunnen, als ik maar geloof en vertrouwen heb in mezelf. Als ik mijn beperkingen maar loslaat, beperkingen die me ooit zijn verteld door de wereld om me heen of mezelf heb opgelegd en die ik tot mijn overtuigingen heb gemaakt.
Steeds meer en meer ben ik me bewust van mijn eigen belemmerende overtuigingen, mijn gedachtes en in wie ik wil zijn. Kijk ik regelmatig naar mijn leven dat er soms uitziet als een sprookje, omdat er zoveel is veranderd in wat ik voor onmogelijk had gehouden. Als ik mijn beperkende overtuigingen maar loslaat, dan maak ik mijn sprookje tot een waarheid om nog lang en gelukkig te leven.
Hoe ziet jouw sprookje eruit? En wil je weten hoe mijn sprookje is ontstaan? Het staat allemaal beschreven in mijn boek `Wees stil en luister.`
